เย่ชิงซินรู้สึกเขินอายและรู้สึกละอายใจ
ซีจินเฉินมองไปทางด้านหลังศีรษะของเธอที่เธอขว้างใส่เขาแล้วหัวเราะ: ฉันคิดว่าคุณคงจะมีความสุขกว่านี้
“ค่ะ” เธอกระพริบตาแรงๆ แล้วพยักหน้าอย่างหนักแน่น
เย่ชิงซินไม่กล้าขยับอย่างรวดเร็ว แต่แขนเรียวทั้งสองข้างของเธอยังคงจับเขาไว้อย่างมั่นคง
เขาอดหัวเราะไม่ได้เมื่อมองดูน่ารักและไร้เดียงสาของเธอ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความสิ้นหวังและความรักอันลึกซึ้ง
แต่เธอก็ยังรู้สึกผิดหวังอยู่ในใจอยู่เล็กน้อย เธอยิ้ม และกล่าวว่า “งานแต่งงานกลางแจ้งก็สวยงาม งานแต่งงานแบบโบสถ์ในความหมายดั้งเดิมนั้นจำกัดเกินไป ฉันชอบงานแต่งงานแบบเปิดที่ผสมผสานกับธรรมชาติ ครั้งนี้เนื่องจาก มีเวลาจำกัดเฉพาะรีสอร์ทในโรงแรมของเราเท่านั้นที่ตรงตามเงื่อนไขนี้ ไม่เช่นนั้น ผมจะทำให้ดีกว่านี้”
“ฉันรู้ ฉันจะไม่ทำอีก” เย่ฉิงซินมองเขาอย่างจริงจังด้วยตาข้างเดียว และเธอก็เห็นด้วยกับสิ่งที่เขาพูด แต่ในเวลานี้ทำไมเธอถึงหุนหันพลันแล่นจนอยากจูบเขา?
เขาปฏิเสธเธอโดยตรงโดยไม่ละอาย และยังมีแผนงานเพื่อหยุดเธอจากเหตุผลทั้งหมด และเขายังรู้ชัดเจนว่าเธอเพียงต้องการหลีกเลี่ยงปัญหาบางอย่างที่ต้องเผชิญ
